Έληξε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας μια μαραθώνια αντιδικία με αντικείμενο τον «προσηλυτισμό» ενός νεαρού μοναχού. Όπως καταγράφεται στην πολυσέλιδη απόφαση του Δικαστηρίου, υπήρξε μια «έντονη αντιδικία ακολούθησε την αλλαγή του τρόπου ζωής του υιού των Εναγόντων όταν, αρχικά, τέθηκε υπό δοκιμασία και τελικά εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Μαχαιρά.
Θεωρώντας τους Εναγομένους ως υπαίτιους για τα πιο πάνω, στο βαθμό που αποδίδουν στον καθένα απ΄ αυτούς, όπως αναλυτικά αναφέρεται στην Έκθεση Απαιτήσεως και καταγράφεται πιο κάτω, καταχώρισαν την παρούσα αγωγή». Όπως συμπληρώνεται εισαγωγικά στην απόφαση, «τόσο δε έντονη ήταν η αντιδικία που, ακόμη και στον τρόπο που αποκαλούσαν τον υιό των Εναγόντων οι διάδικοι, υπήρχε διάσταση. Οι μεν Ενάγοντες τον αποκαλούσαν με το κοσμικό του όνομα, «Γ.Θ», οι δε Εναγόμενοι με το όνομα που έλαβε μετά που αυτός εκάρη μοναχός, ήτοι «Μοναχός Ιουστίνος». Για να μην διαφανεί ότι το Δικαστήριο, υιοθετεί οποιαδήποτε από τις 2, πιο πάνω, ονομασίες και προϊδεάζει το τελικό αποτέλεσμα, θα τον αποκαλεί ως «Υιό», όπως εξάλλου αναγράφεται και στις έγγραφες προτάσεις των διαδίκων».
Να σημειωθεί ότι σε κάποιο σημείο της διαδικασίας, η μητέρα του μοναχού και ο πατέρας του υποστήριξαν ότι ο γιος τους εγκλωβίστηκε από τους εναγόμενους και μετατράπηκε σε ένα άβουλο όργανο στα χέρια τους, με αποτέλεσμα να παρατήσει τις σπουδές του και να ακολουθήσει τον μοναχισμό.
Κατά την αντεξέτασή της, η μητέρα διερωτήθηκε “πως γίνεται ένας άνθρωπος που αρχίζει μια χριστιανική ζωή αντί να βλέπει αγγέλους, βλέπει δαίμονες;”, για να σημειώσει ότι ο γιος της ήταν “δογματισμένος” τότε και ότι ο φόβος του τον οδήγησε σε υπερβολικές ενέργειες.
“Γι` αυτό είπα να πάμε σε ψυχίατρο. Και όλα αυτά γίνανε από τη μέρα που μπήκε ο γέροντας στη ζωή του”, είχε πει η μητέρα.
Στην απόφαση σημειώνεται ότι δεν αμφισβητείται και γίνεται αντίστοιχο εύρημα, η σταδιακή μεταστροφή του Υιού από ένα κοσμικό άτομο, εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά ευαισθητοποιημένο, στην πνευματικότητα που ενέχει ο μοναχικός βίος με την τήρηση αυστηρών κανόνων, ιεραρχίας, πειθαρχίας και ωραρίων. Το ερώτημα στο οποίο κλήθηκε να απαντήσει το Δικαστήριο είναι, κατά πόσο αυτή η μεταστροφή και τελική κατάληξη του Υιού να αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι στο μοναχισμό, είναι το αποτέλεσμα συνειδητής και ελεύθερης βούλησης του ή κατόπιν ελέγχου της σκέψης του, πλύσης εγκεφάλου και προσηλυτισμού από πλευράς Γέροντα ο οποίος του αφαίρεσε κάθε ελευθερία πνεύματος και τον κατέστησε πλήρες έρμαιο του.
Καθίσταται εύρημα του Δικαστηρίου ότι, η απόφαση του Υιού να ακολουθήσει την πορεία που ακολούθησε, με τελική κατάληξη το μοναχισμό, είναι το αποτέλεσμα της δικής του ελεύθερης βούλησης και κρίσης. Η πορεία που ακολούθησε μετά από έντονο προβληματισμό, όπως ο ίδιος ανέφερε, είναι η ορθή και αυτή που τον οδήγησε στην πληρότητα, ικανοποίηση και χαρά για την επιλογή του. Αυτά δε τα συναισθήματα, εξακολουθεί να βιώνει μέχρι σήμερα, χωρίς ίχνος μεταμέλειας.
Οι ισχυρισμοί της Ε/Α που αποδίδουν στο Γέροντα ψυχολογική επιρροή, στοχοποίηση και προσηλυτισμό του Υιού, δεν υποστηρίζονται από την προσκομισθείσα μαρτυρία. Αποτελούν τη γνώμη και συμπεράσματα των Εναγόντων. Ούτε ο εγκλεισμός του στην Ιερά Μονή Μαχαιρά έγινε ή τελεί υπό οποιεσδήποτε αθέμιτες συνθήκες, αλλά είναι το προϊόν δικής του ελεύθερης επιλογής. Αλλά ούτε, οι κατ’ ισχυρισμόν, «αποτυχίες» του Υιού όπως αυτές περιγράφονται πιο πάνω, είχαν την επίδραση στην πορεία και ζωή του όπως αυτήν που προσδίδουν σ’ αυτές οι Ενάγοντες.
«Τα πιο πάνω ευρήματα και συμπεράσματα του Δικαστηρίου σφραγίζουν και τη μοίρα της παρούσας αγωγής η οποία θα πρέπει να απορριφθεί. Ο κ. Κληρίδης κατά την τελική του αγόρευση ανέφερε ότι, και αν ακόμη το Δικαστήριο αποφανθεί ότι δεν υπήρξε επηρεασμός, θα πρέπει να εξεταστεί θέμα ευθύνης της Δημοκρατίας με παράλειψή της να λάβει μέτρα. Διαφωνώ με αυτή τη θέση εφόσον το θέμα πλέον αποκτά ακαδημαϊκή σημασία, χωρίς οποιονδήποτε πρακτικό σκοπό, αφού οι θεραπείες σε μία αγωγή, δίδονται με βάση τα γεγονότα που περιβάλλουν αυτήν. Με τον ίδιο τρόπο, παρέλκει και η εξέταση των υπολοίπων θεραπειών τις οποίες εξαιτούνται οι Ενάγοντες».
