Οι περισσότεροι νέοι κοιμούνται και ξυπνάνε με το μυαλό τους στο ποδόσφαιρο. Από την άλλη, οι γονείς τους, εύχονται να είχαν τον ίδιο ενθουσιασμό για το σχολείο και τα μαθήματα τους. Η διατήρηση μιας υγιούς ισορροπίας μεταξύ αυτών των δύο αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση.
Σε όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στα γήπεδα, έχω ακούσει πολλές συζητήσεις και με έχουν ρωτήσει άπειρες φορές για το αν και πώς τα παιδιά μου καταφέρνουν να είναι καλοί και στο σχολείο και στο ποδόσφαιρο. Επίσης, μου έχουν «εκμυστηρευτεί» (για να μην πω ότι μου το είπαν ως τελεσίγραφο) ότι αν αποφασίσουν να δουν πιο σοβαρά την πορεία τους στο άθλημα, να είμαι σίγουρη ότι το σχολείο θα μπει σε 2η μοίρα… Ή σε 3η μοίρα… Ναι, ο πρωταθλητισμός θέλει επιμονή, υπομονή, θέληση και πολλές θυσίες. Μια από αυτές, δηλαδή, μου λέτε ότι είναι να παρατήσουν το σχολείο.
Δεν ζητάω, ούτε ζήτησα ποτέ, να είναι πρώτοι και άριστοι μαθητές αλλά θέλω να έχουν μια σωστή εκπαίδευση και γνώση ώστε αργότερα να είναι ανεξάρτητοι και να μπορούν να αποφασίζουν μόνοι τους ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος για αυτούς. Να μπορούν να σταθούν μόνοι στα πόδια τους. Όταν ένα παιδί φτάσει σε μια ηλικία, π.χ. Κ14 – Κ15, εκεί όπου ξεχωρίζουν συνήθως αν μπορούν να συνεχίσουν ή όχι, οι ώρες προπόνησης θα είναι πολλές. Αν προσθέσουμε και τις ώρες που είναι στο σχολείο, συν τις ώρες διαβάσματος, συν τα φροντιστήρια κ.τ.λ. τότε δε θα του μένει ούτε λεπτό κενό μέχρι την ώρα που θα πάει για ύπνο.
Τα περισσότερα παιδιά που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο γνωρίζουν ότι κάπως έτσι θα είναι η πορεία τους. Εμείς, ως γονείς, θα πρέπει να τους υποστηρίζουμε προσπαθώντας παράλληλα να βρούμε και τη «χρυσή τομή» ανάμεσα στα «ελεύθερα» και «υποχρεωτικά» καθήκοντα. Όλα είναι μέρος της καθημερινής ζωής. Ίσως να υπάρχει μια συνεχής αίσθηση σύγκρουσης για το ποιο είναι πιο σημαντικό στη ζωή του παιδιού: το ποδόσφαιρο, το σχολείο, η ψυχολογία του… Πολλά παιδιά δε θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες στο να βρουν την ισορροπία ανάμεσα σε αυτά. Άλλα όμως, καθώς θα μεγαλώνουν, μπορεί να θεωρήσουν το σχολείο «αναγκαίο κακό» και τροχοπέδη για την πορεία τους στο ποδόσφαιρο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, θα πρέπει να είμαστε συνεχώς δίπλα τους, με πολλή υπομονή, και να τους υπενθυμίζουμε -μέσα σε όλα- τις σχολικές τους υποχρεώσεις. Υπάρχουν βέβαια και γονείς που βάζουν το ποδόσφαιρο πάνω από όλα και βλέπουν το γιο τους ως τον επόμενο παίχτη που θα πάρει το «χρυσό παπούτσι» ή τη «χρυσή μπάλα» αλλά δε θα ασχοληθώ με αυτούς…
Είχα ακούσει μια φορά να ρωτάνε μία μαμά: «Μήπως ο γιος σας να μείωνε τις ώρες προπόνησης ώστε να αφοσιωθεί περισσότερο στο διάβασμα του;». Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η μείωση των ωρών αθλητικών δραστηριοτήτων κάνει κάποιον καλύτερο μαθητή. Το αν θα γίνει κάποιο παιδί καλός μαθητής ή καλός παίχτης ή και τα δύο, φαίνεται από την αρχή. Αν από μικρός μάθει τη σημασία που έχει το σχολείο στη ζωή του και το τι του προσφέρει, μάθει την πειθαρχία και το πώς μπορεί να ισορροπεί κάποια πράγματα στη ζωή του, τότε μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Πολλές είναι εκείνες οι φορές, στο παρελθόν, που και εγώ είχα πει στα παιδιά μου: «Αν δεν τελειώσεις τα μαθήματα σου, δε θα πας προπόνηση!». Όμως διαπίστωσα ότι με αυτό δεν πετύχαινα τίποτα… Όπως προείπα, η γνώση, η ανεξαρτησία και η πειθαρχία βοηθάει τα παιδιά να βάλουν σε τάξη αυτά που πρέπει να κάνουν, να οργανώνουν τον χρόνο τους και έτσι να μην χάνουν καμία προπόνηση.
Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις μεγάλων αθλητών, όπως η Steffi Graf (τέννις), η οποία στα 14 της άφησε το σχολείο και ξεκίνησε ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι γιατί δεν προλάβαινε λόγω προπονήσεων. Για αυτήν και την οικογένεια της, εκείνη την στιγμή, ήταν η καλύτερη λύση για να μπορέσει να προχωρήσει.
Προσωπικά, θα ήθελα και τα δύο μου παιδιά να ακολουθήσουν αυτό που τους κάνει χαρούμενους μέσα όμως στα πλαίσια που έχουμε θέσει ως οικογένεια.
Και ας μην ξεχνάμε ποτέ και τον δικό μας ρόλο. Όλοι ξέρουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονιός. Να προσπαθείς να βάλεις κάποιους κανόνες μέσα στο σπίτι τους οποίους να τηρούν τα παιδιά, να εξισορροπείς καταστάσεις, να γίνεσαι «διαιτητής» στους καβγάδες τους αλλά παράλληλα να τους αφήνεις να βρουν μόνα τους λύσεις και το μονοπάτι που θέλουν να ακολουθήσουν.
Το πιο δύσκολο; Να παίρνεις αποφάσεις πιστεύοντας ότι είναι σωστές. Όμως είναι; Δε ξέρω τι μας επιφυλάσσει η ζωή αλλά θέλω να πιστεύω ότι όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο. Μια σωστή ισορροπία σε όλα ίσως είναι η λύση…
soccermum.gr
