Καθώς ο Λιονέλ Μέσι σβήνει 33 κεράκια, ο Γιώργος Καραμάνος μαζεύει όραση, ακοή, γεύση, όσφρηση, αφή, μυαλό, ώστε να χορτάσει για όσο ακόμα μπορεί τον ανικανοποίητο θαυμασμό του.
Γενικότερα, οι άνθρωποι μπορεί συχνά να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν. Ανέκαθεν λοιπόν πίστευα ότι ο Λιονέλ Μέσι αποτελούσε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό πρόβλημά μου. Περισσότερο ήταν ότι μου δημιουργούσε τύψεις. Κάπως, με κάποιον ανόητο-ανούσιο τρόπο, επηρέαζε τον ποδοσφαιρικό ψυχαναγκασμό μου. Ωσπου κατάλαβα ότι έφταιγε εκείνη η διαολομένη αέναη σύγκριση με τον Ντιέγκο Μαραντόνα και τις αισθήσεις που ο τελευταίος είχε ριζώσει ως βιώματα στον τομέα του εγκεφάλου όπου αποθηκεύονται οι αναμνήσεις…
Εκεί που συγκεντρώνονται τα παιδικά βιώματα. Αυτά που καθώς μεγαλώνεις, σε κρατούν συνδεδεμένο με τις ρίζες της μπάλας στην αλάνα, την τεράστια τηλεόραση ντουλάπα, τον ανίκητο τύπο με την αφάνα να καλπάζει. Δεν μπορείς να τα αμφισβητήσεις, να τα νικήσεις αυτά. Πόσο μάλλον καθώς ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου.
Είναι όμως πλέον μία ώριμη διαδικασία. Αυτή που δίχως τύψεις επιτρέπει στον εαυτό μου την… ιεροσυλία. Η αμφιβολία βρήκε χώρο, εισήλθε με τα χρόνια και τώρα έχει γίνει μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Ο διάβολος στ’ αριστερά μου νίκησε τον άγγελο του πιτσιρικά εαυτού μου. Ο Μέσι του έδωσε τα επιχειρήματα να επιβληθεί και ταυτόχρονα ο κοντός μάγος μετατράπηκε από ιδεοληψία αμφιβολίας, στην ίδια την ψυχοθεραπεία μου. Σαν άλλη ομοιοπαθητική, η αρρώστια εξελίχτηκε στην ίδια την γιατρειά.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να καταφέρνει να γίνεται σπουδαίος, όταν περιμένουν σπουδαία πράγματα από αυτόν. Ακόμα και μετά την κάθε κριτική, την απουσία πίστης στο πρόσωπό του, όποτε αποτύγχανε σε κάθε Μουντιάλ. Από μόνος του έμοιαζε να δεσμεύεται πρώτα στον εαυτό του πως… θα έκανε τα πράγματα να συμβούν με τον τρόπο που όριζε εκείνος. Το «πώς» δεν τον απασχόλησε ποτέ, φάνηκε πως ήξερε ότι ο δρόμος θα αποκαλυπτόταν από μόνος του. Η πορεία βρισκόταν εκεί. Σε κάθε σλάλομ, λίκνισμα, μαγική ενέργεια, που εξελισσόταν σε φαντασία και φαντασίωση μαζί.
Οσον αφορά λοιπόν τη γενικότερη εικόνα, σε καμία περίπτωση δεν είναι τα γκολ και οι ασίστ, η αποθέωση και η κριτική. Καθώς θα κυλούν και τα υπόλοιπα χρόνια της καριέρας του, οι haters πάντα θα βρίσκουν να πουν, οι άπιστοι θα περιμένουν να το σηκώσει με την Αργεντινή και οι πιστοί απλά θα εμβαθύνουν στο δόγμα τους. Για μένα πάλι απλά έρχεται η επιβεβαίωση: Οτι μακριά από, οπαδικά, διαιτησίες και καφρίλες και τον χαβαλέ για το ποιος είναι ο κορυφαίος, ο κόσμος της μπάλας είναι γεμάτος από μαγικά πράγματα που περιμένουν υπομονετικά το πνεύμα μας να γίνει πιο οξυδερκές, ώστε να τα κατανοήσει. Και ο Αργεντινός μάγος μας τα προσφέρει απλόχερα…
Ο Μαραντόνα ήταν η μαγεία των παιδικών χρόνων. Κάτι σαν την πρώτη φορά που διάβασα το «Από την Γη στην Σελήνη» του Ιουλίου Βερν. Εάν λοιπόν μαζί του συντελέστηκε η ποδοσφαιρική μεταφορά μου προς τον ουρανό, προς το άπειρο, πλέον γνωρίζω ότι με τον Μέσι μπορώ να ακολουθήσω την αντίθετη διαδρομή και να κάνω το αντίστροφο ταξίδι από την φαντασία στην πραγματικότητα.
Ορθολογικά σκεπτόμενος και απαλλαγμένος από τους Μαραντονικούς ψυχαναγκασμούς μου, ξέρω ότι όταν εκείνος είναι στα καλύτερά του, το μόνο που οφείλω στον εαυτό μου, είναι να μαζεύω τα σύνεργά μου. Οραση, ακοή, γεύση, όσφρηση, αφή, μυαλό και να αποδέχομαι την ταυτότητά μου. Δεν είμαι απλά ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου, όπως ο θρυλικός Ουρουγουανός συγγραφέας, Εντουάρντο Γκαλεάνο, αλλά ένας ζητιάνος των όσων μπορεί ακόμα να μου χαρίσει ο Λιονέλ Μέσι. Και καθώς θα σβήνει τα 33 κεράκια της ζωής του, φοβάμαι ότι αυτές οι μαγικές στιγμές νομοτελειακά ολοένα και θα ξεδιπλώνονται λιγότερες μπροστά μου. Και την ίδια στιγμή μπορώ να είμαι χαρούμενος για τις εικόνες που είδα και λυπημένος για την… ονείρωξη που λιγοστεύει!
gazzetta.gr
