Μιλώντας σε Σερβικό ΜΜΕ η σύντροφος του Μρντάκοβιτς, Ιβάνα Στάβιτς, ανέφερε ότι ο Μίλιαν υπέφερε από κατάθλιψη και ίσως να ήταν αυτός ο λόγος που τον οδήγησε στην οδυνηρή αυτή απόφαση.
Αναλυτικά:
«Για να είμαι ειλικρινής, είχαμε μια ιδανική σχέση και αγάπη και όλα ήταν υπέροχα, αλλά είχε κάποια κενά που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει σωστά, δεν ήταν ισχυρός. Νομίζω πως είχε προβλήματα κατάθλιψης. Του άρεσε να πίνει λίγο και νομίζω ότι εκτός από τα προβλήματα που είχε με την κατάθλιψη, αυτός ήταν ο λόγος που έκανε αυτό που έκανε. Κουράστηκε από τα πάντα, όλη του η ζωή ήταν ποδόσφαιρο, αλλά εγκατέλειψε τα πάντα που του έδιναν ελπίδα για κάτι καλύτερο.Είχε λίγα οικονομικά προβλήματα, κέρδισε πολλά, αλλά πέρασε επίσης πολλά. Νομίζω ότι αυτός ο οικονομικός παράγοντας είχε επίσης μικρή επιρροή στην απόφασή του. Είχαμε πολλά σχέδια για το μέλλον μας, αλλά πλέον αυτά δεν θα πραγματοποιηθούν».
«Δεν ξέρω πως είμαι. Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα. Πήρα κάποια φάρμακα και ακόμα δεν έχω αντιληφθεί αυτό που έγινε. Ήμασταν συνεχώς μαζί, ήμασταν αχώριστοι. Την μέρα πριν την αυτοκτονία, ήπιε λίγο παραπάνω και ένιωθα ότι κάτι θα μπορούσε να συμβεί, έτσι αμέσως τον ηρέμησα και πήγαμε στο κρεβάτι για ύπνο. Μιλούσαμε όλο το βράδυ και όταν ξύπνησε, άρχισε πάλι να πίνει. Μιλούσαμε όλη μέρα, όσο μπορούσαμε περισσότερο γιατί δεν ήταν καλά όλη μέρα. Έπρεπε να πάμε κάπου το βράδυ και όταν τον είδα να κρατάει το όπλο, τον παρακάλεσα και έκλαψα να το βάλει πίσω στη τσάντα αλλά δεν ήθελε. Αργότερα του ζήτησα να έρθει μαζί μου στην έξοδο και πήγα στο μπάνιο να ετοιμαστώ αλλά όταν βγήκα έξω είδα τι έκανε. Μετά σε κάποια στιγμή άκουσα ότι ετοίμασε το όπλο αλλά δεν πρόλαβα να του πω κάτι, απλά άκουσα ένα πυροβολισμό και είδα τα πόδια του. Του φώναξα πολλές φορές και μετά έτρεξα έξω απ’ το διαμέρισμα και τηλεφώνησα σε κάποιο φίλο και στο νοσοκομείο για ασθενοφόρο και αυτοί κάλεσαν την αστυνομία».
«Τον αγαπούσα πάρα πολύ, ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος και είναι πολύ δύσκολη απώλεια για μένα. Ο πατέρας και η μητέρα του ήταν γοητευμένοι από την αγάπη μας, ήταν τόσο υπέροχο και ήταν εξωπραγματικό γι’ αυτούς».
«Όπως μου είχε πει, είχε κουραστεί με τα πάντα. Όταν ολοκλήρωσε την καριέρα του δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Το ποδόσφαιρο ήταν όλη του η ζωή. Άρχισε να δουλεύει σαν μάνατζερ με μεταγραφές και κάποτε υπήρχε δουλειά, κάποτε όχι. Ήταν μάλλον κάποιο είδος κατάθλιψης. Πάντα χαμογελούσε και ήταν θετικός αλλά ήταν από τα άτομα που δεν λένε όλα όσα είναι στο μυαλό του. Αλλά όταν έπινε, ανοιγόταν και μου έλεγε κάποια πράγματα. Ειλικρινά πιστεύω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το αλκοόλ και αν δεν έπινε εκείνη την μέρα, δεν πιστεύω ότι θα συνέβαινε αυτό. Όμως φαίνεται να το ήθελε. Ανέφερε πολλές φορές ότι ήθελε να θέσει τέρμα στην ζωή του και ήμουν η ψυχολόγος του. Συχνά είχαμε συζητήσεις για πολλή, πολλή ώρα και αυτή ήταν απλά μια στιγμή αδυναμίας. Κάτι τον λύγισε και συνέβη αυτό. Όπως έλεγε ο πατέρας του, εμείς ήμασταν τα μόνα φωτεινά του σημεία. Μιλούσαμε πολύ και είχαμε πλάνα για το μέλλον αλλά πιστεύω ήταν μια στιγμή αδυναμίας. Δεν πιστεύω ότι κάποιος ξέρει τον πραγματικό λόγο που το έκανε. Πιστεύω έπασχε από κάποια μορφή κατάθλιψης παρόλο που φαινόταν χαρούμενος και ικανοποιημένος, κάτι τον βασάνιζε».
