42η μέρα καραντίνας, αυτοπεριορισμού, κέρφιου, εγκλεισμού και δεν ξέρω και εγώ πως αλλιώς να το ονομάσω, 42 ημέρες τρέλας και παράνοιας. 42 ημέρες χωρίς ποδόσφαιρο.
Ενός λεπτού σιγή λοιπόν για όλους εμάς, για όλους εσάς που το υπομένουμε όλο αυτό αδιαμαρτύρητα, ώριμα και με πλήρη επίγνωση των πολύ-επίπεδων ψυχολογικών συνδρόμων των οποίων έχουμε όλοι αποκτήσει και θα αποκτήσουμε! Λίγα δε γραμμάρια περισσότερου σεβασμού έχουν κερδίσει και θα κερδίζουν καθημερινά όσοι από εσάς βιώνετε όλο αυτό παρέα με 2-3 μικρά παιδιά, ένα χειροκρότημα το αξίζετε και ευθύς αμέσως σας το προσφέρω.
… Η ενός λεπτού σιγή έχει λάβει τέλος, σκουπίστε το δάκρυ που αχνοφαίνεται στην κόγχη του τρελαμένου σας ματιού και ας μιλήσουμε τώρα για τα δικά μας, για την μεγάλη μας αγάπη, την στρογγυλή θεά!
Σε αυτό το σημείο και προτού προχωρήσω οφείλω να σας κάνω μια μίνι περιγραφή της καθημερινότητας μου και μπορείτε ελεύθερα να ταυτιστείτε, να γελάσετε, να κλάψετε και ακόμη καλύτερα να κοινοποιήσετε.
Είμαι λοιπόν από τις τυχερές που έχω την πολυτέλεια να μπορώ να εργαστώ από το σπίτι, άρα κάθε πρωί ξυπνάω χαλαρά και φτιάχνω φραπεδάκι στο ποτήρι που έφερα ως ενθύμιο από ένα γήπεδο της Φρανκφούρτης, προοριζόταν βέβαια να είναι γεμάτο με μπύρα και να το τσουγκρίζω με φίλους κατά τη διάρκεια ενός αγώνα αλλά προς το παρόν τουλάχιστον και το καφεδάκι μου το πρωινό του πάει γάντι, δεν είναι βέβαια σαν τον πικρό καφέ του γηπέδου που σου κάνει τα νεύρα τσίτα και σε ξυπνάει αλλά ας είναι, καλός είναι κι αυτός. Εννοείται δε ότι αποφεύγω πλέον με μαεστρία κάθε οπτική επαφή με κάθε είδους καθρέφτη γιατί δεν χρειάζεται κανένα αυτό-μαστίγωμα πρωί- πρωί, έτσι κι αλλιώς η βδομάδα των παθών πέρασε.
Το καθημερινό καλημέρισμα με το ανθοπώλη γείτονα είναι πλέον θεσμός καθώς και τα τυπικά και πολύ επαναλαμβανόμενα κλισέ, «stay safe» «stay home» που συνοδεύουν την κουβέντα μας. Πάει κι αυτό κοινωνικοποιηθήκαμε και για σήμερα, τώρα εργασία και χαρά. Dress code μοναδικό και αξεπέραστο, πιτζάμα, άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων κολάν με την απαραίτητη συνδυασμένη σαγιονάρα και το μπλουζάκι της αγαπημένης ομάδας, το οποίο τείνει να γίνει το must have της φετινής εσώκλειστης σεζόν, τύφλα να’ χουν οι τάχα μου γκουρού της μόδας και κάθε influencer. Πόσο μου’χει λείψει να ντυθώ και να πάω δουλειά, να βρίσω για την κίνηση και να με πιάσουν τα νεύρα μου που πάλι δεν πρόλαβα να ακούσω την πρωινή ραδιοφωνική αθλητική εκπομπή.
Η υπόλοιπη μέρα συνήθως κυλάει βασανίστηκα αργά και μου επιτρέπω κάθε τόσο να κάνω μικρές αντεπιθέσεις προς κουζίνα και μπαλκόνι για να πάρω δόση καφεΐνης και καθαρού οξυγόνου, έτσι κι αλλιώς πάντα μου άρεσε να ζω την ζωή μου στα άκρα… σας ακούω να γελάτε;
Σχολάω λοιπόν που λέτε και μπαίνω κατευθείαν κουζίνα, σαν φουνταριστό 10άρι για να μαγειρέψω οτιδήποτε τρώγεται, για να γεμίσει η κοιλιά μας, για να το στοιβάξουμε αργότερα, ανάλογα ο καθένας, σε όποιο μέρος του σώματος του επιθυμεί, επιμένω και σας λέω ότι καλό θα ήταν να αφαιρεθεί κάθε καθρέφτης και/ή ζυγαριά από το σπιτικό σας. Λέμε όχι στο αυτό-μαστίγωμά, έτσι κι αλλιώς δεν μας βλέπω σύντομα στους αγωνιστικούς χώρους … κουράγιο αδέλφια!
Μέχρι να ετοιμαστεί φαγητό, τα επιτόπια squats και κάμψεις είναι πλέον και αυτά θεσμός, ενώ το σορτσάκι από την προπέρσινη επίσημη στολή της ομάδος ιερό άμφιο. Όχι πως θα γίνουμε όλοι μοντέλα και αθλητές αλλά για να είμαστε όλοι άνευ τύψεων όταν 30 λεπτά αργότερα θα τσακίζουμε το παγιδάκι με την τηγανιτή πατατούλα, «έχω γυμναστεί ρε αδερφέ και το δικαιούμαι», κάπου εδώ μέχρι και εγώ γέλασα.
Φάγαμε που λέτε, ήπιαμε και τα κρασάκια μας, που πλέον ρέουν άφθονα στο αίμα μας και τείνουν να αντικαταστήσουν κάθε σημαντικό κύτταρο του οργανισμού μας και ξάπλα πλέον στον καναπέ, τώρα που είπα καναπέ, τι να έχουν απογίνει άραγε οι κάθε λογής προπονητές του καναπέ; Μέχρι κι αυτοί μου έχουν λείψει, μα ποιο πολύ μου λείπουν οι γνωστές φάτσες στις κερκίδες που έβλεπα κάθε Σ/Κ, κάποιους τους ξέρω με τα μικρά τους, με κάποιους χαιρετιόμαστε απλά και με κάποιους άλλους απλά συνυπάρχουμε στην ίδια κερκίδα, σπρωχνόμαστε στην ιδία ουρά για την καντίνα και τα ψάλλουμε στους ίδιους διαιτητές.
Περιγράφοντας σας λοιπόν τα πιο πάνω και ενώ όλοι και όλες έχετε πλέον λίγο ή πολύ ταυτιστεί καταλήγω ότι μας λείπει η άτιμη η μπάλα, μας λείπει πολύ.
Παραδεχτείτε το, μην ντρέπεστε, ότι βλέπετε και εσείς παλιούς αγώνες από τηλεόραση ή από youtube. Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχετε σιγοτραγουδήσει συνθήματα της αγαπημένης σας ομάδας όταν απολυμαίνετε τα ψώνια που μόλις έχετε αγοράσει, για 4η φορά μέσα στην βδομάδα. Ακόμη πολλοί από εσάς βλέπετε παλιές φωτογραφίες από την κερκίδα και από τις pregame συναντήσεις με τα φιλαράκια με τα απαραίτητα μπυρόνια και δεν σας ξεφεύγει ανάρτηση ποδοσφαιριστή που να μην σχολιάσετε και να μην κάνετε like. Ασχολίαστο εντελώς βέβαια θα αφήσω το challenge που έγινε viral ανά το παγκόσμιο κάνοντας γκελάκια με ένα χαρτί υγείας. Δεν σας κάνω την άγια αχ αμάρτησα!
Δεν αντέχω άλλο σαλόνι, φέρτε μου πίσω τις ευρωπαϊκές σαλονάτες μου βραδιές, το «συγκλονιστικό» κούνημα του σεντονιού και τα «αγγλικά» απογεύματα μου. Επιστροφή εδώ και τώρα, στα παγωμένα καθίσματα της κερκίδας, στον πικρό καφέ και τα μπαγιάτικα φιστίκια. Είναι μικρόβιο χωρίς εμβόλιο η αγάπη και ενασχόληση με το ποδόσφαιρο και καμία καραντίνα δεν μπορεί να σε προστατεύσει ή να σε θεραπεύσει από αυτό.
Ε ναι λοιπόν το ομολογώ είμαι η Σουφραζέττα και είμαι Ανώνυμη Ποδοσφαιρόφιλη, ταυτιστείτε!
Καλή δύναμη, καλή υγεία και σύντομα στα γήπεδα.
Της Τζίνας Κωνσταντίνου
