Όσα ανέφερε στη σημερινή δημοσιογραφική ο Δρ Μάριος Λοΐζου, Επιστημονικός Διευθυντής, Διεύθυνσης Λευκωσίας ΟΚΥπΥ:
“Mε βάση τα δεδομένα μέχρι τις 3 το απόγευμα, στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου, το νοσοκομείο αναφοράς, νοσηλεύονται 19 άτομα, τρία εξ αυτών νοσηλεύονται στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας. Διασωληνωμένοι νοσηλεύονται συνολικά εννέα ασθενείς, τρεις στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού και έξι στη ΜΕΘ Λευκωσίας. Επίσης, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας νοσηλεύονται τέσσερεις επιπλέον ασθενείς, οι οποίοι αυτή τη στιγμή βρίσκονται εκτός αναπνευστήρα. Η κλινική κατάσταση όλων των ασθενών στις ΜΕΘ είναι προς το παρόν κρίσιμη αλλά σταθερή. Επιπλέον, σε όλα τα νοσηλευτήρια, πλην του νοσοκομείου αναφοράς, σε θάλαμο νοσηλεύονται οκτώ επιβεβαιωμένα κρούσματα.
Θα μου επιτρέψετε σήμερα να κάνω μια μικρή αναδρομή στην πορεία της πανδημίας μέχρι σήμερα. Αυτή η πανδημία βρήκε τον κόσμο απροετοίμαστο. Παρά το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια υπήρχαν φωνές που προειδοποιούσαν, δεν ακούστηκαν. Στις αρχές τους 2019 δημοσιεύτηκε η έκθεση του ΠΟΥ «Ένας κόσμος σε κίνδυνο». Ήταν μια ακόμα προειδοποίηση. Τα σημάδια αυτού που ζούμε ήταν εκεί, αλλά η ανθρωπότητα ήταν απολύτως απροετοίμαστη.
Σαν Κύπρος, παρόλα αυτά, πήγαμε καλά. Μπορούμε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας τυχερούς που η Κυβέρνηση, με την καθοδήγηση των επιστημονικών ομάδων, πήρε έγκαιρα σκληρές αποφάσεις. Το πόσο καλά πήγαμε φαίνεται από το εξής απλό παράδειγμα. Για χρόνια, ο Κύπριος ασθενής έστρεφε το βλέμμα του σε άλλες χώρες για θέματα υγείας. Σε αυτή την πανδημίας όμως ζήσαμε το ακριβώς αντίθετο: τη μαζική απαίτηση των συμπατριωτών μας στο εξωτερικό να επιστρέψουν στην πατρίδα.
Όσοι από εμάς έχουμε φίλους ή συγγενείς σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες ή στις ΗΠΑ, ζήσαμε την αγωνία τους. Μόνοι στο σπίτι με πολύ δύσκολη πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας. Στην Κύπρο λοιπόν ζήσαμε μια δύσκολη, αλλά διαφορετική εικόνα. Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Η νόσος παραμένει χωρίς αποτελεσματική θεραπεία και ο ιός χωρίς εμβόλιο για να τον ανακόψει. Παραμένει κύριο καθήκον όλων μας η διαφύλαξη της υγείας του λαού, ειδικά των ευπαθών ομάδων και των συστημάτων υγείας.
Η ζωή όμως σιγά-σιγά πρέπει να ξαναξεκινήσει. Για να μπορέσει να βρεθεί η χρυσή ισορροπία ανάμεσα στη χαλάρωση των μέτρων και στην πιθανή ανάγκη, λόγω αύξησης κρουσμάτων σαν συνέπεια της χαλάρωσης, επαναφοράς μέτρων, ο καθοριστικός παράγοντας θα είναι η επάρκεια του συστήματος υγείας να αντιμετωπίσει μια νέα αυξημένη ροή ασθενών. Όσο το σύστημα υγείας αντέχει, τόσο θα μπορέσει η ζωή να επανέρχεται πλησιέστερα προς το φυσιολογικό. Θα είναι μία προσπάθεια σε βάθος χρόνου, μέχρι να μπορέσει ο ιός να καταπολεμηθεί, είτε με την ύπαρξη εμβολίου είτε με την ανάπτυξη ανοσίας σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Σε αυτό το διάστημα μάθαμε πολλά. Συνεχίζουμε να μελετάμε και να μαθαίνουμε. Για να πετύχουμε όμως χρειάζεται η συνέχιση της προσπάθειας από το σύνολο του λαού. Όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη απόλυτης προσαρμογής στο νέο «φυσιολογικό» που καλούμαστε να ζήσουμε”.
