Πριν καμιά δεκαριά μέρες λοιπόν και ενώ ήδη παραθέριζα σε κοντινή παραλιακή πόλη μαζί με το ταιρκαστό μου, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε ένα παιδικό αγώνα ποδοσφαίρου grassroots, αφού το ποδοσφαιρικό μικρόβιο δεν λέει να εγκαταλείψει κανένα απ’ τους δυο –αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε που λέει κι γνωστή παροιμία.
Αγνοώντας λοιπόν τα 8 μποφόρ και την πολική θερμοκρασία που επικρατούσε, πήραμε τα καφεδάκια μας και στριμωχτήκαμε στην 1X1 κερκίδα, μαζί με γονείς, παππούδες, νούννες και τατάδες οι οποίοι ήταν εκεί για να καμαρώσουνε τα βλαστάρια τους.
Συνήθως σε τέτοιους αγώνες, στα πρώτα 5 λεπτά, αν καταλαβαίνεις θκιο κουτσιά μάππα, θα ξεχωρίσεις, αν είσαι τυχερός, ένα – δυο μωρά, γιατί περί μωρά πρόκειται όταν μιλάς για 7χρονα, που μπορεί τζιαι να έχουν ταλέντο, κάποια που μπορεί τζιαι να έχουν τεχνική, τζιαι κάποια που μπορεί να έχουν ταχύτητα. Προς Θεού όμως μην φανταστείτε ότι αυτά τα βρίσκεις σε κάθε αγώνα και πολύ δε σπανιότερα το συνδυασμό και των τριών πάνω σε ένα παιδί.
Έλα μου όμως που οι γονείς, παππούδες, νούννες και τατάδες, τα βλέπουν όλα στο δικό τους το καμάρι. Τέτοιο ταλέντο συσσωρευμένο σε τούτο το μιτσή τον τόπο δεν εξαναείδα! Τύφλα να έχει Βραζιλία και Αργεντινή .
Τώρα θα μου πεις και εσύ ότι κι κουκουβάγια βλέπει το παιδί της πανέμορφο, και θα’χεις και εσύ όλα τα δίκαια με το μέρος σου. Είναι και κείνο το παραμύθι με την κουκουβάγια και την πέρδικα που επιβεβαιώνει τα γραφόμενα μου.
Ξεκίνησε λέει η κουκουβάγια να πάρει στο παιδί της το κολατσιό του στο σχολείο και στο δρόμο συνάντησε την πέρδικα που πολύ ευγενικά της ζήτησε να πάρει και στου δικού της του παιδιού κολατσιό.
- Και πως θα ξεχωρίσω το παιδί σου;, λέει η Κουκουβάγια στην Πέρδικα
- Μα αυτό είναι το πιο εύκολο, της λέει η Πέρδικά, είναι το πιο όμορφο
Μάταια έψαχνε η Κουκουβάγια το παιδί της πέρδικας σε όλο το σχολείο.
- Φιλενάδα συγνώμη, της λέει, αλλά δεν έδωσα το κολατσιό του παιδιού σου γιατί πολύ απλά δεν το βρήκα. Έψαξα – έψαξα για το πιο όμορφο, μα πιο όμορφο από το δικό μου παιδί δεν βρήκα!
Νομίζω ότι κάποιοι από εμάς τους γονείς έχουμε χάσει την μπάλα ή ίσως και πάλι δεν την είχαμε ποτέ. Ποιος είναι τελικά ο αυτοσκοπός της ενασχόλησης των παιδιών μας, με το ποδόσφαιρο, το χορό, τη μουσική και πάει λέγοντας; Να τολμήσω να πω η άθληση, ψυχαγωγία και αυτοβελτίωση; Η μήπως θα μου πείτε να βγάλω το σκασμό γιατί τo ταλέντο του παιδιού σας «βγάζει μάτια»
Που πας κυρά μου με την βλεφαρίδα και τα νεύρα κάγκελο; Πώς έχεις αναγάγει κύριε πατέρα-ατζέντη το χόμπι του παιδιού σου σε μείζονα οικογενειακό θέμα; Γιατί τόσες κατάρες στον έρμο προπονητή; Μήπως ξέχασες που είσαι; Μήπως αποπροσανατολίστηκες στην προσπάθεια σου να πας στο Μπερναμπέου και βρέθηκες κάπου στην περιοχή Σαλαμάντρας της Λεμεσού; Δεν ξέρω αν στα είπανε κυρά Βλεφαρίδα μου, αλλά αυτό που πληρώνεις κάθε μήνα δεν είναι season ticket αλλά συνδρομή για να μάθουν πέντε πράματα τα παιδιά σας. Τελικά τι έχει σημασία για σένα αγαπητέ και παράφρονα γονιέ; Να αθληθεί, ψυχαγωγηθεί και βελτιωθεί το παιδί σου ή να αυτοπροβληθείς μέσα από τις επιτυχίες του;
Είμαστε και εμείς οι γονείς βρε παιδί μου πολύ παράξενα όντα. Δεν υπάρχει απωθημένο που να μην το φορτώσουμε πάνω στο παιδί μας. Ηθοποιός ήθελε να γίνει η μάνα, σε σχολή θεάτρου η κόρη, wannabe ποδοσφαιριστής ο μπαμπάς, εν γένει ποδοσφαιριστής και ο γιος. Δεν φτάνει που θα μεγαλώσουν κι αυτά και θα γεμίσουν με τα δικά τους ψυχολογικά, είναι υποχρεωμένα τα καημένα να κουβαλάνε και τους δικούς μας ετσιθελισμούς.
Και για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά και υπάρχουν ταλέντα στο τόπο αυτό, ποδοσφαιρικά και μη. Ξεχωρίζουν άλλωστε. Αυτοί που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και γενικότερα με τον αθλητισμό, επαγγελματικά και όχι σαν wannabe ατζέντηδες, ξέρουν αυτά τα παιδιά με τα μικρά τους ονόματα, Μίλαν, Μάριος, Έλβις και άλλοι τόσοι. Έχουν δουλέψει μαζί τους και τους καμαρώνουν τώρα που τους ξέρει όλη η Κύπρος.
Και από την άλλη οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν είναι όλοι οι γονείς, “ατζέντηδες” . Υπάρχουν κι αυτοί που είναι εκεί απλά για να χειροκροτήσουν, επευφημήσουν και να απολαύσουν την οικογενειακή δραστηριότητα τους. Είναι εκεί και φωνάζουν μπράβο σε κάθε επιτυχία, σε κάθε αποτυχία, σε κάθε προσπάθεια. Δεν έχουν μάθει να επεμβαίνουν, δεν τους αρέσει να «ευνουχίζουν» τα παιδιά τους ούτως όμως να τα ευνοούν εις βάρος άλλων παιδιών, άλλωστε και για αυτό τα πλείστα έχουν ήθος.
Όλοι αγαπάμε τα παιδιά μας, μα κάποιοι από εμάς δεν στρουθοκαμηλίζουμε, ξέρουμε τις δυνατότητες, τα ατού και τα κατά του παιδιού μας. Παίδες, δεν είναι όλοι γεννημένοι ποδοσφαιριστές και ηθοποιοί. Για να χαλαρώσουμε λίγο …
Της Τζίνας Κωνσταντίνου
