Το τηλέφωνο κτυπάει για άλλη μια φορά, η γυναικεία φωνή γνώριμη, η εκπρόσωπος της γυναικοπαρέας, έχουνε κανονίσει, λέει, συνάντηση «κορυφής» για κρασάκι το Σάββατο απόγευμα. Η απάντηση μου δεδομένη αλλά πάντα ενοχλητική «Κοπελιά, θα πάω γήπεδο το Σάββατο»
Ναι – ναι είμαστε και εμείς, που αγαπάμε, λάθος, λατρεύουμε το ποδόσφαιρο και ότι έχει να κάνει με την στρογγυλή θεά! Μεγαλωμένες οι περισσότερες, σε οικογένειες άκρως ποδοσφαιρικές, σε σαλόνια που η τηλεόραση έδειχνε μόνο ποδόσφαιρο, που ο μπαμπάς διάβαζε πρώτα την στήλη των αθλητικών στην Κυριακάτικη εφημερίδα. Δεν παίξαμε με κούκλες ιδιαίτερα, παρά μόνο σε αλάνες κλωτσώντας στραπατσαρισμένες μπάλες μαζί με τα μεγαλύτερα αδέρφια μας. Σκίσαμε ρούχα και γόνατα, ιδρώσαμε και λερώσαμε τα λουλουδάτά φανελάκια μας και εννοείτε πανηγυρίσαμε το γκολ του γείτονα που ήταν κατ΄ομολογία φανταστικό.
Φώναζε η μάνα μου θυμάμαι από το μπαλκόνι να πάω σπίτι, να παίξω με τις κούκλες μου, να φορέσω τα όμορφα μου φουστανάκια και να συμπεριφερθώ σαν σωστό «κοριτσάκι». Ρε μάνα, κοριτσάκια και γυναίκες είμαστε όλες, απλά κάποιες από εμάς και κάπου εδώ πρέπει να πω ότι πλέον δεν είμαστε αμελητέα μειονότητα, μας αρέσει το ποδόσφαιρο.
Θα μας συναντήσεις πάνω στις κερκίδες, κάποιες με τις οικογένειες μας και κάποιες μόνες. Είναι και εκείνες οι δύο φίλες που βλέπω τα τελευταία χρόνια στο γήπεδο που μου επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει ποιο τραβηχτικό γυναικείο χαρακτηριστικό από την γυναίκα που γνωρίζει τι θα πει οφσάιντ, shin guards και transition.
Αυτά λοιπόν τα υπέροχα θηλυκά είναι πάντα σταθερά εκεί, στο ίδιο σημείο, με καφεδάκι και τσιγαράκι να συζητούν και να ζητωκραυγάζουν για την αγαπημένη ομάδα. Αν τις συναντήσεις εκτός γηπέδου τίποτα δεν σε προϊδεάζει για την «μικρόβιο» που είναι φορείς εδώ και χρόνια. Μάνες, σύζυγοι, φίλες, εργοδοτούμενες, γυναίκες με τα όλα τους, αλλά κάθε Σαββατοκύριακο εκεί, στην ίδια κερκίδα, στην ίδια θέση, με καφέ και τσιγάρο, γιατί πολύ απλά ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ!
Και όχι απλά μας αρέσει, έχουμε γνώσεις και άποψη για τον βασιλιά των σπορ. Για εμάς, τα ποδοσφαιρικά κορίτσια, το 9αρι και το 10αρι δεν είναι μόνο size για μπλουζάκι που πρόσφατα με περηφάνια αγοράσαμε, είναι κάτι πολύ πιο παραπάνω. Γιατί εδώ που τα λέμε κορίτσια, ένα 9αρι περιωπής είναι ο λόγος που κάθε Σαββατοκύριακο είμαστε εκεί.
Τις προάλλες σε μια χαλαρή συζήτηση που είχα στο γραφείο με γυναίκες συναδέλφους, χωρίς δισταγμό και ντροπή, ξεστόμισα ότι εάν ξαναγεννιόμουνα θα ήθελα να ήμουν ποδοσφαιριστής ή τέλος πάντων μέσα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Δεν μπορώ να σας περιγράψω με πόση εντυπωσιακή ευκολία θα αντάλλαζα την γόβα και ταγιέρ με τις κάλτσες και τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, φτάνει μόνο που θα πατούσα καθημερινά χορτάρι.
Μαγεία οι εγγλέζικες απογευματινές παραστάσεις χορού που κάθε βδομάδα βλέπουμε στα συνδρομητικά κανάλια, και λέω χορού, γιατί περί χορευτικών κινήσεων πρόκειται όταν μιλάς για έκαστη επέλαση του Φαραώ. Οι δε βραδιές Champions League είναι η καλύτερη μας, πως γίνεται άλλωστε να μην ανατριχιάσεις στο ονειρεμένο τίναγμα του σεντονιού!
Μα αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο πολυπόθητο συμπέρασμα που κάθε αρθρογράφος που σέβεται το εαυτό του πρέπει να καταθέτει σαν επίλογο.
Λένε λοιπόν, ότι το ποδόσφαιρο είναι καθαρά αντρική υπόθεση, εγώ όμως και τα άλλα ποδοσφαιρικά κορίτσια οφείλουμε να σας υπενθυμίσουμε ότι η μπάλα είναι θηλυκό σπάνιο, μοναδικό και αγαπάει το χορτάρι!
Της Τζίνας Κωνσταντίνου
