… Σάββατο πρωί, κάνει κρύο αλλά ο χειμωνιάτικος ήλιος δίνει παρηγοριά στα σκασμένα πρόσωπα μας. Με ένα ζεστό καφέ στο χέρι , κουλουριασμένη σε μια πλαστική καρέκλα, παρακολουθώ ένα εφηβικό αγώνα ποδοσφαίρου, οι χαμένες ευκαιρίες εκατέρωθεν, πολλές. Η γνωστή ιαχή «ΌΧΙ» διάχυτη στις κερκίδες, δυνατή και παρατεταμένη σε κάθε χαμένη ευκαιρία. Λίγο παραπέρα ένα ηλικιωμένος κύριος μουρμουράει «Μα γιατί να αφήσει τέτοια ευκαιρία για γκολ, να χαθεί;» χαμογελώ και σκέφτομαι, ότι η ζωή είναι σαν το ποδόσφαιρο. Γεμάτη ευκαιρίες χαμένες, πέναλτι, κόκκινες κάρτες και οφσάιντ.
Σαν ποδοσφαιριστές ετοιμαζόμαστε για τον αγώνα της ζωής από μωρά παιδιά. Πρώτοι μας προπονητές, οι γονείς, αλλά όπως και στο ποδόσφαιρο δεν έχουν όλοι έφεση στην προπονητική. Κάποιοι προπονούν ομάδες για να παραμείνουν κατηγορία και άλλοι για πρωταθλητισμό. Όλοι όμως έχουν ένα κοινό στόχο, την βελτίωση της ομάδος!
Υπάρχουν βέβαια και οι προπονητές της κερκίδας, βλέπε φίλους και συγγενείς, που ενώ δεν γνωρίζουν πλάνο προπονητή, φυσική κατάσταση ποδοσφαιριστή και ψυχολογία ομάδας, έχουν άποψη επί παντός επιστητού. Καλό είναι να κλείνουμε τα αυτιά στις «προπονητικές παροτρύνσεις τους», ποδοσφαιρικά μιλώντας και μη.
Προπονείσαι λοιπόν καθημερινά, για να είσαι έτοιμος για τον αγώνα, ποδοσφαιρικά ομιλώντας αυτό κρατάει μόνο ένα 90λεπτο, ο αγώνας όμως που ονομάζεται ζωή, κρατάει, ευτυχώς θα έλεγα, πολύ περισσότερο.
Εναρκτήριο λάκτισμα, αν μου επιτρέπεται να πω, η ενηλικίωση, εκεί που οι προπονητές βρίσκονται έξω από τον αγωνιστικό χώρο, ναι μεν σε καθοδηγούν με λόγια από τον πάγκο και με τα όσα σε έμαθαν στις προπονήσεις, αλλά πλέον η μπάλα είναι στα δικά σου πόδια και μόνο. Παίξε μπαλίτσα λοιπόν …
Ένα πολύχρονο «90λεπτο» η ζωή μας, γεμάτη με χαμένες ευκαιρίες, τρέξιμο, άμυνα και επίθεση, σκληρά φάουλ, κίτρινες και κόκκινες κάρτες, λανθασμένες αποκρούσεις, και οφσάιντ. Στόχος κοινός για όλους, μηδέν παθητικό και να σκοράρουμε με την πρώτη ευκαιρία που θα μας δοθεί.
Σεφτέ, που λέμε, θα κάνουμε μόνο με το τελικό σφύριγμα, οτιδήποτε πριν από αυτό είναι φάσεις του αγώνα, καλές και κακές, χαμένες ευκαιρίες και μη.
Κάπως έτσι και εγώ σήμερα εβρισκόμενη σε αγωνιστικό χρόνο, μου δόθηκε φουνταριστή πάσα για γκολ, ανταλλάζοντας δυο κουβέντες, μου δόθηκε η ευκαιρία και εγώ σαν καθαρόαιμο 9αρι την άρπαξα χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Από μηχανής θεός, μου λέει ο συνομιλητής μου, και κάπως έτσι, λίγες ώρες μετά γεννήθηκε η στήλη «…της Σουφραζέτας». Σεφτέ και τελικό σκορ θα μάθουμε μόνο με το τελικό σφύριγμα. Καλή μας αρχή λοιπόν και καλό αγώνα.
Της Τζίνας Κωνσταντίνου
